Ingezonden brief | De wolf, het dier wekt een scala aan perspectieven op met nóg een groter scala aan emoties. En het lijkt alsof we gevangen zitten in een alsmaar voortdurend gesprek. Hoe moeten we nu verder?
Tekst: Martijn Huisman
08-03-2024
De kanten van de ‘medaille’
Vaak benoem ik de twee kanten van de zogenoemde medaille over de terugkeer van de wolf in ons land. Aan de ene kant vinden natuurfanaten het prachtig dat de wolf terugkeert in ons land, maar roept dit ook weerstand op bij niet alleen veehouders maar ook alledaagse mensen die zich zorgen maken over hun eigen veiligheid, die van hun naasten en hun dieren. ‘‘Maar inmiddels kent iedereen dit toch wel?’’ vraag ik mijzelf hardop af. We weten dat de wolf een intelligent vleesetend dier is dat liever lui dan moe is. Hoe kan het dan dat we elkaar steeds meer lijken te verliezen in het voeren van de dialoog.
Genoeg geluisterd
Het is intrigerend hoe een onderwerp als de wolf zulke sterke emoties kan oproepen en tegelijkertijd ons vermogen om met elkaar te communiceren lijkt te beïnvloeden. Misschien is het de complexiteit van de kwestie die ons verlamt, of zijn we gewoon moe van het eindeloos debatteren? Kennen we elkaars standpunten zodanig dat we werkelijk genoeg geluisterd hebben? Of zijn we gevangen in onze eigen bubbel waarin we alleen de stemmen horen die onze eigen overtuigingen bevestigen? Misschien hebben we wel genoeg gehoord en is het tijd om te erkennen dat sommige gesprekken een doodlopende weg zijn geworden, en moeten we niet langer streven naar consensus.
Reactie, actie
Na jaren van debatteren over de terugkeer van de wolf is het wellicht tijd voor actie. ‘‘Spijkers met koppen slaan’’, zoals het oer-Hollandse spreekwoord luidt. Maar wat voor actie moeten we ondernemen? Moeten we streven naar een compromis tussen de verschillende belanghebbenden, of is het tijd om drastische maatregelen te nemen? Worden het wolf-vrije zones? Of gaan we juist aan de slag om ervoor te zorgen dat de wolf geen interesse meer heeft in ons vee? Misschien moeten we zelfs overwegen om meer soorten wild toe te laten, als dat nodig blijkt te zijn. Maar wat met de bezoekers in het bos, die de rillingen over hun rug voelen bij het idee van een wolf in de buurt? Moeten zij dan maar de bossen vermijden?
Gedeeld verlangen
Ik voel een sterke overtuiging dat een pragmatische benadering van essentieel belang is in het proces rondom de terugkeer van de wolf. Waarbij we blijven luisteren naar alle betrokken partijen en streven naar een respectvolle dialoog. Maar dat we ook moeten erkennen dat het wellicht tijd is om zaken aan te pakken. Het is tijd dat óók de minder populaire beslissingen worden gemaakt, en niet alleen die waar de achterban van de beleidsmakers het meest enthousiast voor is. De eeuwig durende gesprekken over hetzelfde sub-onderwerp zijn we inmiddels wel klaar mee en dat weerspiegelt zich in de maar steeds verharderde discussie. Beide zijdes van de medaille verlangen naar duidelijkheid.
‘‘Dit opiniestuk is een ingezonden brief en vertegenwoordigt niet noodzakelijk de standpunten of het doel van de werkgroep. Het is bedoeld om anderen aan het denken te zetten.’’
